Μη την πιστεύεις την αγάπη -- Δημήτρης Λάγιος

Στίχοι & Μουσική: Δημήτρης Λάγιος Άλμπουμ "Ερωτική πρόβα στο (θάνατο)" ஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜ Μην την πιστεύεις την αγάπη στάζει παράπονο θολό κυλάει εκεί κυλάει εδώ και συ πιστεύεις την αγάπη Έχει τον ήλιο στο ‘να χέρι στ’ άλλο σκουριάζει τον καιρό μας βάζει όλους στο χορό και συ πιστεύεις την αγάπη Θάλασσα είναι η αγάπη κλεισμένη μέσα στην καρδιά ειν’ η καρδιά μικρό καράβι που η αγάπη κυβερνά Μην την πιστεύεις την αγάπη στάζει παράπονο θολό κυλάει εκεί κυλάει εδώ και συ πιστεύεις την αγάπη "Θα θυμάμαι πάντα τον Δημήτρη Λάγιο. Εκείνο τον άντρα τον λυγερόκορμο, με τα λυπημένα μάτια και τα μακριά δάχτυλα. Ήταν λεπτός, ήταν όμορφος, τραγουδούσε, καθώς μιλούσε. Το πρόσωπό του λες και ήταν βγαλμένο από εικονοστάσι. Τα χέρια του, νευρώδη. Τον χαιρόμουνα, πάνω στη μοτοσικλέτα του με τη λαμπερή, τη γλυκύτατη γυναίκα του, την Πέγκυ. Είχε μια ευγένεια αυτό το παιδί. Μοσκοβολούσε ευγένεια, είναι το πιο σωστό. Ερχόταν στο σπίτι μου συχνά, με την κιθάρα του, και μου έπαιζε τραγούδια του. Τον άκουγα με προσοχή. Όπως γίνεται στην εκκλησία. Δεν ήταν τα τραγούδια του για τη μεγάλη αγορά. Ήταν κομψοτεχνήματα, όμως. Είπαμε, κάποτε, να γράψουμε τραγούδια. Εκείνος τη μουσική, εγώ τα λόγια. Του έδωσα κάμποσα «κομμάτια». Μου τα ‘φερε μελοποιημένα. Ήταν τέλεια! Τ’ αγάπησα, από την πρώτη στιγμή. Έτσι, τα κρατήσαμε για μας. Την παρέα... Μου ζητούσαν, τη δεκαετία του ’80, διάφοροι σύλλογοι, να πάω στις λέσχες τους, στις αίθουσές τους, για μια «βραδιά». Τηλεφωνούσα αμέσως στο Δημήτρη Λάγιο. Ποτέ δεν μου είπε «όχι». Έτρεχε με την κιθάρα του να βοηθήσει. Έπαιζε και τραγουδούσε. Κι ήταν σαν άγγελος. Και σαν άγγελος φτερούγισε και χάθηκε. Βυθίζοντάς μας, όλους, ακόμα πιο βαθιά στη μοναξιά μας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα ταξίδι μας στην Κύπρο. Αυτά που πρόσφερε, χωρίς κανένα νιτερέσο, στον κυπριακό λαό, με τη μουσική του, τα τραγούδια του, τη συμμετοχή του σε συναυλίες και παραστάσεις. Ήταν αγνός και ανιδιοτελής. Του έφταναν δύο σπόροι – όπως φτάνουν στα πουλιά – για να ζήσει. 'Ήξερε μουσική! Γνώριζε πολλά. Καταλάβαινε από ποίηση. Αγαπούσε τα παλιά κιτάπια. Αγαπούσε τα πατροπαράδοτα. Κι ήταν σεμνός. Και ντροπαλός. Αναρωτιέμαι, πολλές φορές: Γιατί να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι;" Λευτέρης Παπαδόπουλος [Απόσπασμα από το βιβλίο: «Δημήτρης Λάγιος, Ερωτική πρόβα στο θάνατο», Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996] ஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜ Αποποίηση: Το παρόν βίντεο δεν δημιουργήθηκε με σκοπό το κέρδος. Το ακουστικό περιεχόμενο δεν ανήκει σε εμένα. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο και δεν επιθυμώ να επωφεληθώ από τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών.